Τοπικές Γεύσεις
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά φαγητά της Σαντορίνης, που θα το δοκιμάσετε σε πολλές ταβέρνες, είναι οι τοματοκεφτέδες, ή ψευτοκεφτέδες. Εκτός από τομάτες, περιέχουν φρέσκο κρεμμύδι ψιλοκομμένο, μαϊντανό, δυόσμο, αλάτι και πιπέρι. Τα υλικά γίνονται ένα είδος πηχτού χυλού με τη βοήθεια του αλευριού και λίγης σόδας φαγητού. Στη συνέχεια ο χυλός αυτός σε μικρά κομμάτια τηγανίζεται σε ελαιόλαδο.
Στα παραδοσιακά πιάτα του νησιού περιλαμβάνονται επίσης τα πιτάκια αθερίνας (το ψάρι γίνεται τηγανητό με κρεμμύδια και αλεύρι), καθώς και η μπραντάδα. Το πιάτο αυτό φτιάχνεται με παστό μπακαλιάρο τον οποίο μαγειρεύουν σε μια παχύρρευστη σάλτσα με σκόρδο. Η σάλτσα γίνεται από ξερικό τοματάκι, πατάτες βρασμένες και περασμένες από μίξερ (ή χτυπημένες με γουδί), ξύδι, ελαιόλαδο, αλάτι. Ο μπακαλιάρος τηγανίζεται και αφού ροδίσει μπαίνει στον φούρνο μαζί με τη σάλτσα.
Από τα γλυκά ξεχωρίζει το κουφέτο, με μέλι και αμύγδαλο, που το προσφέρουν στους γάμους και τα μελιτίνια: είναι πιτάκια από χειροποίητο φύλο που τα γεμίζουν με μυζήθρα και ζάχαρη και τα προσφέρουν κυρίως το Πάσχα.
Αν είστε τυχεροί και μπείτε σε σπίτι Σαντορινιών θα δοκιμάσετε αυθεντικές τοπικές συνταγές όπως σκορδομακάρουνα, πουλιά γεμιστά (κολοκυθοανθοί γεμισμένοι με ρύζι), κουνέλι τυράβγουλο (μαγειρεμένο στην κατσαρόλα με κρεμμύδι, τυρί και αβγό), καραβόλια (σαλιγκάρια) με ρύζι, κ.ά.
Δείτε τις αναλυτικές μας πληροφορίες για τα εστιατόρια και τις ταβέρνες της Οίας και αντίστοιχα των Φηρών , στις οποίες μπορείτε να απολαύσετε όλα τα παραπάνω, μαζί με τις δυνατότητες on-line κρατήσεων που σας προσφέρουμε.
Τοπικά Προϊόντα
-Tο VINSANTO. Οι οινοποιοί το αποκαλούν «κρασί του ήλιου» και το διαφημίζουν ως «φυσικώς…γλυκό». Το διάσημο και βραβευμένο αυτό κρασί της Σαντορίνης, οι ξένοι περιηγητές στο νησί το αναφέρουν από τον 19ο αιώνα. Είναι τύπος άσπρου γλυκού κρασιού, με σκούρο χρώμα, φτιαγμένος αποκλειστικά από άσπρα σταφύλια (ποικιλίες ασύρτικο κατά 75% και αϊδάνι). Αντίθετα με τους υπόλοιπους τύπους Ελληνικών γλυκών κρασιών, είναι κρασί Ονομασίας Προελεύσεως Ανωτέρας Ποιότητος (Ο.Π.Α.Π.), και όχι Ονομασίας Προελεύσεως Ελεγχομένης (Ο.Π.Ε). Αυτό καθιερώθηκε το 2002, μετά από αντιδράσεις της Ενωσης Συνεταιρισμών Θηραϊκών Προϊόντων στις προσπάθειες άλλης χώρας να καθιερώσει τη χρήση της ονομασίας vino santo σαν γενική ένδειξη που καθορίζει ένα είδος κρασιού.
Από την πρώτη γουλιά το Vinsanto αποκαλύπτει την ιστορία του: ήταν φημισμένο την εποχή του Μεσαίωνα και το εμπορεύονταν οι Ενετοί. Εκείνοι του έδωσαν και την ονομασία του Vinsanto, πιθανότατα από το Vin de Santo, κρασί από την Σαντορίνη. Τo κρασί έγινε γνωστό στα λιμάνια της Κωνσταντινούπολης, της Χίου, της Σμύρνης, και αργότερα στη Βενετία, την Τεργέστη, την Αγκόνα. Το προτιμούσαν οι άρχοντες για τα επίσημα δείπνα τους, αλλά και οι ταξιδιώτες καθώς τους τόνωνε όταν ήταν κουρασμένοι, ενώ ήταν ανθεκτικό και στα ταξίδια.
Η διαδικασία για την δημιουργία του Vinsanto Σαντορίνης είναι η εξής: τα σταφύλια όταν ωριμάσουν και τρυγηθούν απλώνονται, όπως παλιά, στις ταράτσες και στις αυλές των σπιτιών και λιάζονται για 10-15 ημέρες. Τα σταφύλια αφυδατώνονται και τα σάκχαρα που περιέχουν συμπυκνώνονται. Αυτά κατά το πάτημα, αφήνουν έναν πολύ συμπυκνωμένο μούστο που τοποθετείται σε παλαιωμένα δρύινα βαρέλια, τα οποία μπαίνουν βαθιά μέσα στη γη και μένουν εκεί για χρόνια. Στην Ιταλία σήμερα παράγουν το Vino Santo (Αγιο Κρασί) το οποίο χρησιμοποιούν στη Θεία Κοινωνία. Η τεχνική και οι ποικιλίες των σταφυλιών είναι διαφορετικά.
-Το ξερικό τοματάκι.
Έχει καθιερωθεί με την ονομασία «άνυδρο» τοματάκι. Εμφανίστηκε στο νησί στα τέλη του 19ου αιώνα και θεωρείται ότι οι πρώτοι σπόροι προήλθαν από το Σουέζ. Από τις αρχές του 20ού αιώνα κτίστηκαν στο νησί εργοστάσια για την επεξεργασία και την κονσερβοποίηση της Σαντορινιάς τομάτας. Στο νησί πριν από τον σεισμό του 1956 έφτασαν να λειτουργούν έως και 14 εργοστάσια που έκαναν επεξεργασία και κονσερβοποίηση, ενώ καλλιεργούνταν 20.000 στρέμματα.
Το τοματάκι της Σαντορίνης έχει λίγο πιο χοντρή φλούδα από την κλασική ντομάτα, και μέγεθος κερασιού. Εκτός από τις σαλάτες το χρησιμοποιούν για να φτιάξουν πελτέ, γλυκό του κουταλιού, τοματοκεφτέδες (ψευτοκεφτέδες). Η γεύση του είναι γλυκιά και έντονη και το λατρεύουν οι σεφ των γκουρμέ εστιατορίων
- Η φάβα.
Για τους ντόπιους ήταν τόσο σημαντική όσο το ψωμί και την χρησιμοποιούσαν ανέκαθεν σε πολλές συνταγές. Είναι βάση για σούπες, την μαγειρεύουν με μελιτζάνες και ντομάτες, γίνεται πουρές μαζί με κάπαρη, ή «παντρεμένη», όπως την αποκαλούν, με σοταρισμένα κρεμμύδια. Σε άλλα νησιά του Αιγαίου, μάλιστα, όπως στην Αμοργό στο χωριό Θολάρια ή στη Σκύρο, ακόμη και σήμερα θα δείτε ηλικιωμένες γυναίκες, να αλέθουν «το φάβα», όπως το λένε, τρίβοντάς το ανάμεσα στις πέτρινες πλάκες των χειροκίνητων μύλων τους.
Η πεντανόστιμη φάβα της Σαντορίνης με την πλούσια και γλυκιά γεύση, προέρχεται από ένα όσπριο, το λαθούρι (ποικιλία Lathyrus clymenous ή L. alatus) για το οποία οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι υπήρχε στο νησί εδώ και 3.500 χρόνια. Μάλιστα έχει αναγνωριστεί ανάμεσα στους καρπούς που ανακαλύφθηκαν στον οικισμό της εποχής του Χαλκού, στο Ακρωτήρι. Τη Σαντορινιά φάβα θα τη δοκιμάσετε στις ταβέρνες και στα γκουρμέ εστιατόρια
-Η κάππαρη.
Τόσο τα φύλλα όσο και ο καρπός του φυτού χαρίζουν ιδιαίτερη γεύση στις σαλάτες και στις σάλτσες. Είναι δημοφιλής και σε άλλα νησιά των Κυκλάδων, όπως η Τήνος και η Άνδρος.
- Η άσπρη μελιτζάνα.
Έχει γλυκιά γεύση, ελάχιστα σπόρια και δεν απορροφάει πολύ λάδι όταν την τηγανίζετε. Προέρχεται από την Αίγυπτο. Εμείς την δοκιμάσαμε στην περιοχή του Περίβολου και σας την προτείνουμε ανεπιφύλακτα!
-Το χλωρό τυρί.
Παράγεται σε μικρές ποσότητες και δεν πωλείται, αφού οι ντόπιοι το κρατούν για κατανάλωση στο σπίτι. Είναι φρέσκο κατσικίσιο τυρί με κρεμώδη υφή. Συνδυάζεται μοναδικά με τα λευκά κρασιά της Σαντορίνης.
-Το κατσούνι.
Είναι ένα γλυκό αγγουράκι. Αν δεν κοπεί εγκαίρως, παίρνει γεύση …πεπονιού.
- Η ζαφορά.
Φυτρώνει σε δυο συγκεκριμένες περιοχές του νησιού, στον λόφο του Ταξιάρχη στο Ακρωτήρι και στον λόφο του Γαβρίλου στο Εμπορείο. Πρόκειται για το είδος Crocus cartwrightianus, ενδημικό φυτό της Ελλάδος που ανθίζει από τον Νοέμβριο μέχρι τον Δεκέμβριο. Είναι ό άγριος κρόκος, σε αντίθεση με τον καλλιεργούμενο, τον Crocus sativus, στην Κοζάνη. Τα στίγματα της ζαφοράς (κρόκου ή σαφράν) συλλέγονταν στο νησί από την προϊστορική εποχή – άλλωστε ως θέμα η συλλογή τους απεικονίζεται στις περίφημες τοιχογραφίες του Ακρωτηρίου.
Η συλλογή της ζαφοράς στη Σαντορίνη γινόταν μόνο από τις γυναίκες και μετά από τη συγκομιδή μαζεύονται γυναίκες και παιδιά για να ξεχωρίσουν τα στίγματα από τα υπόλοιπα μέρη του άνθους. Στη συνέχεια τα στίγματα ξηραίνονταν και τοποθετούνται σε αεροστεγώς κλεισμένα δοχεία. Ο κρόκος έχει σημασία ως φαρμακευτική, αρωματική και χρωστική ουσία. Τον χρησιμοποιούσαν για τη βαφή των ρούχων (κυρίως στη Βυζαντινή εποχή), στη μαγειρική, στην αρωματοποιία, στη ζαχαροπλαστική. Στη Σαντορίνη έως και σήμερα βάζουν κρόκο στα κουλούρια και τα μελιτίνια του Πάσχα (Λαμπρή), τα λεγόμενα «λαμπριανά».
Δείτε τις αναλυτικές μας πληροφορίες για τα εμπορικά καταστήματα της Οίας και αντίστοιχα των Φηρών , στα οποία μπορείτε να βρείτε τα παραπάνω προϊόντα, μαζί με τις ειδικές on-line προσφορές που σας παρέχουμε για αυτά.