Θεσσαλονίκη - πόλη

Περπατώντας λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα στην παραλία, ανεβαίνοντας βράδυ την Αριστοτέλους, ψάχνοντας το δρόμο το χάραμα στα Λαδάδικα σκέφτεσαι ότι σε αυτήν την πόλη είναι απλά αδύνατο να υπάρχει κάποιος που να θέλει να τρέξει.

Έχει μια ηρεμία αυτή η πόλη, ένα έμφυτο easy going που διέπει την ύπαρξή της, μια γαλήνη που πηγάζει και εμπνέεται από την ομορφιά της, κάνοντάς σε να πιστεύεις ότι το αποτέλεσμα είναι που αντανακλάται στους ανθρώπους κι όχι το αντίστροφο.

Ξεκινάω την περιπλάνηση από τα Λουλουδάδικα κι αισθάνομαι ότι περπατάω μέσα σε μια ζωγραφιά γεμάτη χρώματα ανοιξιάτικα, μια ζωγραφιά πλημμυρισμένη από αρώματα, που βγαίνουν από τα λουλούδια και τους πάγκους της παρακείμενης αγοράς Μοδιάνο και ξεχύνονται στην ατμόσφαιρα.

Κατηφορίζω την οδό Κομνηνών προς την παραλία, ψάχνοντας την εικόνα της σκυθρωπής θάλασσας με την προοπτική που, κοιτάζοντάς την από το πλάι και προς Βορρά, καταλήγει στον Λευκό Πύργο.

Στρίβω αριστερά για να βρω την Αριστοτέλους, να απορροφηθώ στη χαλαρότητά της, να αφήσω να με παρασύρει η απαλή ενέργειά της.

Παγωτό από το Σιέλ, στο ισόγειο του Electra Palace, σύντομη στάση για ουζάκι και μεζέδες στο Ουζερί Aristotelous και συνέχεια για λίγο ιστορικό sightseeing.
Σε τρία μόλις τετράγωνα απόσταση, η ανοιχτή Πλατεία Αρχαίας Αγοράς λειτουργεί ως πύλη εισόδου στον αρχαιολογικό χώρο της Αρχαίας Αγοράς με τις στοές της. Απέναντι, η Αγορά Βλάλη, περισσότερο γνωστή ως Καπάνι, η παλαιότερη λαϊκή αγορά της πόλης. Δίπλα της ακριβώς, το Μπεζεστένι, ή Σκεπαστή Αγορά, αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα αρχιτεκτονικής του 16ου αιώνα.

Αυτό είναι το μαγικό σε αυτήν την πόλη. Ότι μπορείς να περπατήσεις δυο χιλιάδες χρόνια ιστορίας, κάνοντας πολύωρες στάσεις σε τρεις διαφορετικούς αιώνες, σε δύο οικοδομικά τετράγωνα. Ανεβαίνω λίγο ακόμα και χάνομαι στο λαβύρινθο της Άνω Πόλης. Λιθόστρωτα δρομάκια, κάποια αδιέξοδα, εδώ κι εκεί μερικά ξέφωτα, μικρές πλακόστρωτες πλατείες. Χαρακτηριστικά κομψά κτίρια – δείγματα της Λαϊκής Μακεδονίτικης Αρχιτεκτονικής, μου λένε– με έναν αέρα αρχοντικό, αύρα κοσμοπολίτικη.

Στην κορυφή, τα τείχη με την Ακρόπολη και το Επταπύργιο.
Κατεβαίνω προς τα Μεσαιωνικά Τείχη της πόλης, και συνεχίζω προς την Καμάρα, ή ιστορικότερα τη θριαμβική αψίδα του Γαλέριου, και από εκεί στα ανάκτορα του ίδιου αυτοκράτορα, στην Πλατεία Ναυαρίνου.

Κι επιστροφή στην παραλία, γιατί έχει αρχίσει να βραδιάζει και τα χρώματα του ορίζοντα δε φαίνονται καλύτερα από πουθενά αλλού. Η περαντζάδα του Λευκού Πύργου πλημμυρίζει από κόσμο που φαίνεται να πιστεύει το ίδιο. Δεν απέκτησε άδικα την ταμπέλα της «ρομαντικής» αυτή η πόλη.

Καθώς βραδιάζει, οι παλμοί της πόλης αρχίζουν να ανεβαίνουν. Στην παραλιακή λεωφόρο Νίκης, στα Λαδάδικα, στον πεζόδρομο της Ζεύξιδος, η ένταση της μουσικής ανεβαίνει, μαζί με τη διάθεση, το αλκοόλ ρέει, τα μπαράκια και οι γειτονιές τους αρχίζουν να βουίζουν.

Το δρομολόγιο αχαρτογράφητο, από το Άδυτο των Λαδάδικων για τα rock tunes που θα μας ανεβάσουν στην πρώην γκαλερί νυν πολύχρωμο μπαράκι “Urban” της Ζεύξιδος και από εκεί στο Residents της Σταρτηγού Καλλάρη, κοντά στον Λευκό Πύργο.
Bar hoping μέχρι να ξημερώσει – η Θεσσαλονίκη ενδείκνυται για το σπορ, κάθε ημέρα της εβδομάδας– και για να «στρώσει το στομάχι» μπουγάτσα στην «Ωραία Αθηνά» της Βασιλίσσης Όλγας στο ύψος Μαρτίου ή στην «Κοζάνη» επί της Εγνατίας κοντά στην Αριστοτέλους.

Shopping το επόμενο πρωί, στην Τσιμισκή και το ευρύτερο κέντρο, με τις λαμπερές βιτρίνες – πειρασμούς και τα μεγάλα πολυκαταστήματα, αλλά και σε μικρά διαμαντάκια, όπως είναι τα ευρηματικότατα Lola Mundo και Boyzroom, δίπλα δίπλα στην οδό Λασσάνη 7, με υπέροχο, θεατρικό σκηνικό και ρούχα από Fred Perry μέχρι Erotokritos και Rare.

Απαραίτητη στάση για ακατάσχετη κρεατοφαγία, ο Οβελίξ και το στάνταρ καφεδάκι πριν ή μετά στο Nouveau της Πλατείας Αριστοτέλους.

Απογευματινή, εξαιρετική σοκολάτα σε λευκή κούπα – έπος στο Sorbe λίγο πιο πάνω, τα πρώτα cocktails και το all time classic people watching στο super trendy Tsimiski Times, και για το βραδάκι επιλεγμένες, hard to find μπίρες από όλο τον κόσμο στο Extrablatt, στο 46 της Αλ. Σβώλου. 

Δεν μπορώ με βεβαιότητα να πω αν, τελικά, είναι η πόλη που κάνει τους ανθρώπους ή το αντίστροφο. Ίσως, σε τελική ανάλυση, να μην έχει σημασία. Ξέρω μόνο πως αν κάθε φορά επιστρέφω – εγώ και όλοι όσοι την έχουν επισκεφθεί έστω και μία μόνο φορά – είναι γιατί αισθάνομαι διαρκώς να μου λείπει.